Niyet

Müslüman olmaya dair en sevdiğim şeylerden birisi Allah’ın niyetlerimizi ve bu doğrultuda gösterdiğimiz gayretleri dikkate alarak bizi değerlendiriyor olması. Dünyanın sistemlerinde ve insanların algılarında ise çoğu zaman tam tersi bir değerlendirmenin geçerli olduğunu hissediyorum. Sistemler ve insanlar bizi genelde işlerimizin sonuçları ile değerlendiriyor. Halbuki sonuçlar, niyetlerden ve gayretlerden bağımsız ele alındığında kuruyor, adeta anlamını yitiriyor. Bir sınava girdiğinde, sınav sonucu ne kadar çalıştığından bağımsız olarak hakkında takdir ediliyor. İş yerinde yöneticin yaptığın işin sonucu itibari ile, verdiğin emekten bağımsız olarak seni değerlendiriyor. Halbuki ayette işin sonucunda elde edilen başarının yalnızca Allah’ın takdiri ile verildiği söyleniyor.** Bütün işlerin sonuçları ve bütün başarılar Allah’ın elindeyken bana ise aciz bir kul olarak halis bir niyete sahip olmak ve bu niyet yolunda sabırla gayret göstermek kalıyor. Sonucu takdir etmeye benim gücüm ve haddim yetmiyor. Durum bu kadar açıkken; beni işlerimin sonuçlarıyla değerlendiren dünya ruhumu hırpalıyor, gönlümü yoruyor, arkadaki halis niyete ve gayrete yazık ediyor. Ve ben her böyle hissettiğimde neden dünyaya ait olmadığımı, dünyaya neden sığamadığımı hatırlıyorum. Beni kalbimdekilerle ve gayretlerimle değerlendiren Allah’ın sisteminin ne kadar rahmet içerdiğini tekrar tekrar hatırlıyorum. İnsanların kurduğu sistemlerden çıkıp Allah’a kaçmak, O’na sığınmak istiyorum. Sonuçların ancak O’nun elinde olduğunu idrak etmek, niyetimi halis kıldıktan ve gayretimi sabırla sürdürdükten sonra sonuç kısmından tamamen özgürleşip O’na teslim olmak istiyorum. Bu dünyada azimle, sabırla, umutla ve ihlasla gayret etmenin başka yolu var mı bilmiyorum.

“Allah’a tevekkül et, vekil olarak Allah yeter.” (Ahzab Suresi 3. ayet)