İmtihan Üzerine

Kendi iç dünyamı, dış dünyamı, dış dünyamı oluşturan insanları ve olayları gözlemlemeyi, hayatımdaki bu parçaları anlamlandırmayı çok severim. Sevmekten de öte bunu yapmaya çoğu zaman ihtiyaç duyarım. Dünyada yıl aldıkça kendime ve insanlara dair üzerine belki de en çok düşündüğüm kavram “imtihan” oluyor. Dünyanın bir imtihan yeri olması noktasını, yıllar geçtikçe daha iyi idrak etme ihtiyacı hissediyorum. Hayır, bu kelimeyi ekseriyetin kullandığı gibi olumsuz anlamda kullanmıyorum. İmtihan, benim için dünya hayatımı anlamlandıran kocaman bir kelime. İçinde külfeti de nimeti de, siyahı da beyazı da, mutluluğu da hüznü de, sevgiyi de nefreti de barındırıyor. Öyle bir kelime ki her ânıma yetişiyor, her ânımı anlamla kuşatıyor. Sonra arkasından hep aynı soru geliyor: Allah bu imtihan ile bana ne kastediyor? İmtihanlar gelince biz içimizdeki aydınlık ve karanlık tarafları keşfederiz. Bu taraflar daha kâmil bir Müslüman olmak için birer rehberdir bize. Çoğu zaman büyüdükçe imtihanlarımız da büyür. Büyüyen imtihanlarımızın içinde onların bize birer rehber olabileceğini unuturuz. O zaman yolumuzu kaybetmiş hissederiz. İmtihana sitem ederken imtihanı bir verenin olduğunu ve sebepsiz yere hiçbir imtihanın kimseye isabet etmeyeceğini kaçırırız. İmtihana sitem ettikçe sebepleri Yaratan ile aramız açılır. Sebeplere takılı kalmak bizi, kulluğumuzu derinden yaralar. Neden, niçin soruları sorar ve tatmin edici cevaplar almak isteriz. Kendimize itiraf edebilirsek aslında tüm sitemlerimizin bütün imtihanları Yaratan’a olduğunu anlarız. Bunu anlamak ise tek başına yeterli olmaz. Uzun süre burada kalmak Allah muhafaza bizi isyana götürebilir. Bu yüzden orayı da aşıp hüsnü zanla otururuz seccadeye. “Allah Hâkim’dir ve yarattığı her şey bir değil sonsuz hikmet vardır.” Samimiyetle imtihanın hikmetini anlamak için O’na dua ederiz ve hikmet kapılarını kaçırmamak için kalbimizi temiz tutacağımıza dair O’na söz veririz. Sonra teslimiyet ve tevekkülle hayata devam etmek için bir yola çıkarız. Bu yol bir nevi kemâlât yolculuğudur aslında. Çünkü büyüyen imtihanlara ancak sürekli büyüyen bir kemâlât ile mukabele edersek yolun sonu inşiraha çıkabilir.

Zeynep